کلیاتی درباره تتانی علفی در نشخوارکنندگان
مقدمه:
منیزیم معمولترین فعالکننده آنزیمهای گوناگون است. این عنصر رابطه نزدیکی با کلسیم و فسفر دارد. تقریباً ۷۰% کل منیزیم در استخوان و بقیه در بافتهای نرم و مایعات بدن پراکنده است (۱). دامهای جوان در زمان وقوع کمبود منیزیم این عنصر را از استخوان دریافت میکنند، ولی دامهای بالغ به علت تراکم بیش از حد استخوان نمیتوانند منیزیم خون را بالا ببرند و دراثر تتانی علفی تلف میشوند. بنابراین تأمین منیزیم از طریق جیره غذایی در نشخوارکنندگان امری حیاتی است. منیزیم از طریق ادرار، مدفوع و شیر دفع میشود و تنظیم بین منیزیم سرم خون (بدن) و منیزیم را که حیوان روزانه از دست میدهد از طریق جذب منیزیم از دستگاه گوارش صورت میگیرد.
بنابراین تأمین منیزیم در جیره غذای نشخوارکنندگان ضروری است. در گوسالهها تا سن ۱ ماهگی، منیزیم هم از روده کوچک و هم از روده بزرگ جذب (انتشار ساده) میشود. با افزایش سن دام و فعال شدن شکمبه، منیزیم از طریق شکمبه (انتقال فعال) جذب میشود. علت متداول بودن کمبود منیزیم در دامهای مسنتر، متراکم بودن ساختمان استخوان آﻧﻬا میباشد. ولی در گاوهای جوان شبکه استخوانی باز است و ذخیره منیزیم به سهولت در دسترس میباشد(۲). منیزیم خون گاو در حالت طبیعی بین ۱۷ تا ۴۰ میلیگرم در لیتر میباشد. چنانچه مقدار منیزیم خون به حدود ۵ گرم در میلیلیتر کاهش یابد کزار بروز میکند.کمبود منیزیم در ادرار به تدریج بروز میکند.
مطالب مرتبط
- مطلب مرتبطی پیدا نشد.