کلیاتی درباره تتانی علفی در نشخوارکنندگان

مقدمه:

منیزیم معمول­ترین فعال­کننده آنزیم­های گوناگون است. این عنصر رابطه نزدیکی با کلسیم و فسفر دارد. تقریباً ۷۰% کل منیزیم در استخوان و بقیه در بافت­های نرم و مایعات بدن پراکنده است (۱). دام­های جوان در زمان وقوع کمبود منیزیم این عنصر را از استخوان دریافت می­کنند، ولی دام­های بالغ به علت تراکم بیش از حد استخوان نمی­توانند منیزیم خون را بالا ببرند و دراثر تتانی علفی تلف می­شوند. بنابراین تأمین منیزیم از طریق جیره غذایی در نشخوارکنندگان امری حیاتی است. منیزیم از طریق ادرار، مدفوع و شیر دفع می­شود و تنظیم بین منیزیم سرم خون (بدن) و منیزیم را که حیوان روزانه از دست می­دهد از طریق جذب منیزیم از دستگاه گوارش صورت می­گیرد.

بنابراین تأمین منیزیم در جیره غذای نشخوارکنندگان ضروری است. در گوساله­ها تا سن ۱ ماهگی، منیزیم هم از روده کوچک و هم از روده بزرگ جذب (انتشار ساده) می­شود. با افزایش سن دام و فعال شدن شکمبه، منیزیم از طریق شکمبه (انتقال فعال) جذب می­شود. علت متداول بودن کمبود منیزیم در دام­های مسن­تر، متراکم بودن ساختمان استخوان آﻧﻬا می­باشد. ولی در گاوهای جوان شبکه استخوانی باز است و ذخیره منیزیم به سهولت در دسترس می­باشد(۲). منیزیم خون گاو در حالت طبیعی بین ۱۷ تا ۴۰ میلی­گرم در لیتر می­باشد. چنانچه مقدار منیزیم خون به حدود ۵ گرم در میلی­لیتر کاهش یابد کزار بروز می­کند.کمبود منیزیم در ادرار به تدریج بروز می­کند.

متن کامل مقاله